Afschaffing vervolguitkering. Overgangsrecht. Contra legem

De wetgever heeft er bij de afschaffing van de vervolguitkering voor gekozen om het overgangsrecht in te laten gaan op een moment waarop werkgever en werknemer hun gedrag konden afstemmen op de aanstaande wijzigingen van de WW en heeft 11 augustus 2003 aangewezen, zijnde de eerste werkdag van de week na 8 augustus 2003, de dag waarop de regering door middel van een persbericht de concrete voornemens ten aanzien van de afschaffing van de vervolguitkering openbaar heeft gemaakt.

Met partijen neemt de Centrale Raad van Beroep aan dat betrokkene en zijn werkgever, toen zij in de loop van vrijdag 8 augustus 2003 overeenkwamen op welke wijze hun arbeidsrelatie zou eindigen, geen weet hebben gehad en ook niet konden hebben van het voornemen van de regering om de vervolguitkering af te schaffen en dat zij hun gedrag niet hebben kunnen afstemmen op dat voornemen, net zo min als er voor hen op dat moment een aanleiding was om er bij de kantonrechter op aan te dringen dat deze de ontbindingsbeschikking nog op 8 augustus 2003 zou geven. Daarbij wijst de Raad er nog op dat het evenmin in hun macht lag om te bewerkstellingen dat die ontbindingsbeschikking voor 11 augustus 2003 zou worden gegeven en dat de datum waarop dat uiteindelijk geschiedde een toevallige was.

Naar het oordeel van de Raad is het gelet op die omstandigheden evident de bedoeling van de wetgever geweest dat een geval als dat van betrokkene onder de werking van het overgangsrecht zou vallen. De Raad ziet daarom in de omstandigheden van het geval voldoende grond voor het oordeel dat toepassing van de letterlijke tekst van artikel 130h, eerste lid, onder c, van de WW dermate in strijd met de rechtszekerheid van betrokkene is dat die toepassing geen rechtsplicht meer kan zijn, hetgeen met zich brengt dat Hoofdstuk IIA, Afdeling III, van de WW, zoals dat luidde op de dag voor inwerkingtreding van de wet van 19 december 2003 van toepassing blijft op betrokkenes recht op WW-uitkering.