Onderhavige zaak betreft een loonvordering wegens gemiste WIA-uitkering, hoewel vast staat dat de arbeidsovereenkomst was beëindigd. De kantonrechter vult de rechtsgronden ambtshalve aan. Verder komt in de uitspraak de vraag aan de orde of het in casu naar maatstaven van de redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is als het loon over de betreffende periode niet aan werkneemster wordt voldaan. Het risico van de te late aanvraag wordt bij werkneemster gelegd.
Prijs vergelijk ADSL, kabel, glasvezel aanbieders en bespaar geld door over te stappen!
Feiten
Werkneemster was per 1 februari 2000 in dienst bij werkgeefster waarbij werkneemster de functie bekleedde van secretary CEO en office manager. Per 26 juni 2006 is werkneemster volledig uitgevallen wegens arbeidsongeschiktheid. Vanaf eind 2007 werden de werkzaamheden voor 20 uur per week hervat. In februari en april 2008 adviseerde de bedrijfsarts – voor zover relevant – een aanvraag voor een WIA-uitkering te doen. Vervolgens sloten partijen een vaststellingsovereenkomst ter beëindiging van de arbeidsovereenkomst per 1 juli 2008 waarbij werkneemster ten laste van werkgeefster een vergoeding kreeg toegekend van € 90.000,– bruto tegen algehele finale kwijting. De kantonrechter heeft de arbeidsovereenkomst beëindigd conform de vaststellingsovereenkomst. Op 22 mei 2008 heeft werkneemster een WIA-uitkering aangevraagd bij het UWV. Op 16 juni 2008 geeft het UWV aan de werkgeefster te kennen dat de aanvraag 60 dagen te laat is ingediend hetgeen gevolgen heeft voor het recht op loon tijdens ziekte en gevolgen heeft voor de ingangsdatum van de WIA-uitkering. Het UWV legt werkgeefster een loonsanctie op. Werkneemster heeft werkgeefster uiteindelijk in rechte aangesproken voor doorbetaling van het loon vanaf de beëindigingdatum van de arbeidsovereenkomst (1 juli 2008) tot de datum waarop de WIA-uitkering is ingegaan (22 augustus 2008).
Vordering/verweer
Werkneemster stelt dat de te late aanvraag van de WIA-uitkering voor risico van werkgeefster komt. Verder zou het naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar zijn als het loon over de betreffende periode niet aan haar wordt betaald. Werkgeefster verwijst naar de tussen partijen bestaande vaststellingsovereenkomst tegen finale kwijting. Verder stelt werkgeefster zich op het standpunt dat werkneemster geen recht heeft op loon, verwijzend naar artikel 7:629 lid 3 sub f BW: het zonder deugdelijke grond te laat indienen van de aanvraag voor de WIA-uitkering.
Juridisch kader
Artikel 7:629 van het Burgerlijk Wetboek (BW) bepaalt dat in het geval de WIA-aanvraag te laat is ingediend, de periode van 104 weken waarover de werkgever het loon tijdens ziekte dient door te betalen, wordt verlengd. In hetzelfde artikel is bepaald dat de werknemer geen recht heeft op loondoorbetaling als hij geen deugdelijke grond heeft voor het te laat indienen van de aanvraag.
Beoordeling
De kantonrechter overweegt dat de vordering, voor zover deze gegrond is op loondoorbetaling, niet kan slagen. Partijen zijn het er immers over eens dat het dienstverband op 1 juli 2008 is geëindigd. Hoewel door werkneemster niet gesteld, gaat de kantonrechter er vanuit dat de vordering als een vordering tot schadevergoeding tot het bedrag van de inkomstenderving kan worden opgevat. In zoverre vult de kantonrechter de grondslag van de vordering aan. Vervolgens wordt overwogen dat in de rapportage van de bedrijfsarts niet valt te lezen dat werkneemster het advies van de arbeidsdeskundige diende af te wachten alvorens een WIA-uitkering aan te vragen. Bovendien is in de rapportage van februari 2008 duidelijk vermeld dat de WIA-aanvraag rond 20 maart 2008 bij het UWV moest zijn ingediend. Er is ook overigens niet komen vast te staan dat de te late indiening door de werkneemster van de aanvraag aan de werkgeefster kan worden toegeschreven. Verder is het de kantonrechter niet gebleken van omstandigheden op grond waarvan het naar maatstaven van de redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar zou zijn om werkneemster aan de tussen partijen overeengekomen finale kwijting te houden.
mr. Sietse Eernstman, Van Diepen Van der Kroef Advocaten
