Onlangs is een opmerkelijke uitspraak gepubliceerd van de kantonrechter te Heerlen. Een doktersassistente had van een patiënte een gift van € 100,- gekregen, en dat was reden voor de werkgever – bij wie de zoon van de patiënt een klacht indiende – haar te willen ontslaan. De werkneemster werd op non actief gesteld en de werkgever diende een ontbindingsverzoek in.
Prijs vergelijk ADSL, kabel, glasvezel aanbieders en bespaar geld door over te stappen!
De werkgever vond, niet geheel onbegrijpelijk, dat het niet kon dat een werkneemster giften aannam van patiënten, die immers in een afhankelijke positie verkeren. De rechter tilde daar veel minder zwaar aan, en hechtte meer waarde aan het feit dat de werkneemster al 25 in dienst was en haar werk altijd goed had gedaan. Niet vast was komen te staan dat zij met de patiënt had afgesproken dat die haar zou betalen, hoewel de omstandigheden wel wat apart waren: de doktersassistente had haar rekeningnummer gegeven aan de patiënt, die zou hebben gezegd dat ze haar bij wijze van aardigheidje wat geld voor de feestdagen wilde overmaken.
De werkgever stelde zich op het standpunt dat de werkneemster daarmee een gouden regel in de zorg had geschonden, namelijk: geen geld aannemen van patiënten. De werkneemster erkende ook wel dat ze het beter niet had kunnen doen maar zag er verder weinig kwaads in, en kreeg daarin gelijk van de kantonrechter die stelde dat € 100,- nou ook weer niet zo’n hoog bedrag was dat zij dat niet had mogen aannemen. De kantonrechter vond dat het geven van giften vaker plaats had in de praktijk van alledag, en dat het zelfs onbeleefd zou kunnen zijn zo’n gift niet aan te nemen. Hij oordeelde wel dat de werkverhoudingen onherstelbaar verstoord waren, maar dat lag volgens hem niet aan de werkneemster maar aan de werkgever, die niet zo overspannen had moeten reageren (mijn woorden – maar het is de strekking van het oordeel).
Opmerkelijk, want – los van de vraag of de artsenpraktijk richtlijnen hiervoor had, dat vermeldt de historie niet – het aannemen van geld van afhankelijke personen is iets dat in de regel door rechter pleegt te worden afgestraft. Opmerkelijk is ook dat de werkneemster een vergoeding mee kreeg met correctiefactor 1 – in haar geval ruim een ton, maar geen verhoging voor schuld aan de zijde van de werkgever, waar volgens de rechter bepaald sprake van was. Zou de rechter het uiteindelijk toch wel eens zijn geweest met de werkgever, maar het zielig voor de werkneemster hebben gevonden?
