Met ingang van 1 september 2006 is de Wet Harrewijn in werking getreden. Deze wet is geïncorporeerd in de Wet op de Ondernemingsraden (WOR) en verplicht de ondernemer de ondernemingsraad ten minste eenmaal per jaar te informeren over (wijzigingen in) de hoogte van arbeidsvoorwaardelijke regelingen en afspraken per verschillende groep werknemers.
Prijs vergelijk ADSL, kabel, glasvezel aanbieders en bespaar geld door over te stappen!
De kantonrechter te Tiel heeft zich onlangs uitgelaten over de reikwijdte van het informatierecht van de ondernemingraad op grond van de Wet Harrewijn ten aanzien van individuele afvloeiingsregelingen.
De informatieverplichting rust op ondernemingen met ten minste 100 werknemers. Eenmanszaken, bedrijven met een directeur grootaandeelhouder en ondernemingen met een beperkte verplichting om de jaarcijfers te publiceren zijn uitgezonderd. Het informatierecht ziet, ter bescherming van de privacy van de betrokken werknemers, op de hoogte van inkomens per groep. Bij het verstrekken van de informatie dient een groep van minimaal vijf werknemers met soortgelijke beloningsafspraken te worden gevormd. Indien de groep te klein is, dienen functies te worden samengevoegd, zodat een groep ontstaat van ten minste vijf personen.
Uitspraak
De zaak betreft een geschil tussen vakbond de Unie en zijn ondernemingsraad. Nadat het managementteam van de Unie is opgeheven, zijn individuele afvloeiingsregelingen met de leden van het managementteam gesloten. De ondernemingsraad heeft bedenkingen bij de hoogte van deze regelingen en verzoekt de kantonrechter (i) te bepalen dat het besluit de regelingen te treffen ten onrechte is genomen zonder de instemming van de ondernemingsraad en (ii) de ondernemer te veroordelen tot het informeren van de ondernemingsraad over de inhoud van de individuele afvloeiingsregelingen.
De kantonrechter oordeelt dat de ondernemingsraad geen instemmingsrecht heeft, nu dit recht enkel ziet op besluiten die gaan over het sociale beleid van de onderneming met een algemene strekking en die bovendien bedoeld zijn om ook in de toekomst te worden toegepast.
Voorts beslist de kantonrechter over het informatierecht. De kantonrechter overweegt dat uit de wetsgeschiedenis blijkt dat ontslagbonussen onder het informatierecht van de ondernemingsraad vallen. De af te geven informatie mag echter niet herleidbaar zijn tot individuele personen. De kantonrechter oordeelt dat de ondernemer verplicht is zodanige informatie te verschaffen over de gemaakte afspraken met de (voormalige) leden van het managementteam dat de invloed op de financiële positie van de Unie duidelijk wordt, zonder dat deze informatie te herleiden is tot individuele personen. In rechte is echter onvoldoende komen vast te staan dat de afvloeiingsregelingen werkelijk bestaan. Op grond hiervan wijst de kantonrechter het verzoek tot informatie dan ook af.
Conclusie
Een ondernemer is niet verplicht informatie te verschaffen over individuele afvloeiingsregelingen van werknemers en bestuurders, indien de informatie herleidbaar is tot individuele personen. Wel dient zodanige informatie te worden verschaft dat de invloed op de financiële positie van de ondernemer zichtbaar wordt. Daarbij dient een groep van minimaal vijf personen te worden gevormd met ongeveer dezelfde beloningsafspraken. De vraag staat echter nog open hoe dit in de praktijk werkt als enkel afspraken worden gemaakt met een groep werknemers die uit minder dan vijf personen bestaat.
mr. Nynke IJzerman, BANNING Advocaten
