Werknemer is in 1995 bij werkgever in dienst getreden. Werknemer had een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd en heeft deze opgezegd tegen 31 januari 2008. Echter, op 11 januari trad werknemer weer in dienst van werkgever en is een contract voor bepaalde tijd voor de duur van 1 jaar aangegaan. Werkgever vroeg vervolgens een ontslagvergunning aan bij het UWV en heeft de arbeidsovereenkomst met werknemer op 1 augustus 2010 opgezegd. Na deze opzegging heeft de werknemer een vordering ingediend op grond van kennelijk onredelijk ontslag, omdat het aan hem verleende ontslag onregelmatig is gegeven. Werknemer stelt dat er weliswaar toestemming is verleend door het UWV, doch de werkgever heeft de vergunning in de eerste plaats door misleiding gekregen. Van bedrijfseconomische omstandigheden is geen sprake. Voorts heeft de werkgever het afspiegelingsbeginsel niet juist gehanteerd bij het vaststellen van de ontslagvolgorde. Er is namelijk gekozen voor het jaar 2008 in plaats van 1995. Dit is volgens de werknemer in strijd met de Ragetlie-leer (artikel 7:667 lid 4). Daarbij beroept werknemer zich ook op het gevolgencriterium (de gevolgen van de opzegging zijn voor hem te ernstig in vergelijking met het belang van de werkgever).
Prijs vergelijk ADSL, kabel, glasvezel aanbieders en bespaar geld door over te stappen!
Beoordeling kantonrechter
Het afspiegelingsbeginsel bij de bepaling van de ontslagvolgorde is niet juist toegepast. De kantonrechter ziet daarvoor geen zwaarwichtige redenen als bedoeld in art. 7:681 lid 2 onder d BW aanwezig en is oordeelt dat van een verkeerd uitgangspunt voor wat betreft indiensttredingsdatum is uitgegaan. De opzegging is derhalve naar het oordeel van de kantonrechter kennelijk onredelijk. Nu opzijzetting van en afwijking van een (in de bedrijfstak of onderneming geldende, wettige of krachtens gebruik werkende) getalsverhouding en anciënniteitregeling apart wordt vermeld als kennelijk-onredelijkheidsgrond (art. 7:681 lid 2 onder d BW) moet worden aangenomen dat sprake is van een ernstige tekortkoming en dat de norm van het goedwerkgeverschap ernstig is geschonden.
De kantonrechter is van mening dat de werkgever hem niet heeft weten te overtuigen dat de toekenning van een schadevergoeding het voortbestaan van het bedrijf in gevaar zou brengen. Ook dient in het kader van de bepaling van de hoogte van de schadevergoeding het argument van de werkgever dat hij niet staat is om een schadevergoeding te betalen aan de hand van een strengere maatstaf worden beoordeeld dan de toets bij de beantwoording van de vraag of de opzegging kennelijk onredelijk is vanwege onevenredigheid. De door werknemers geleden schade dient immers in beginsel volledig te worden vergoed. De rechter mag de schadevergoeding verplichting slechts matigen als toekenning van een volledige schadevergoeding in de gegeven omstandigheden tot kennelijk onaanvaardbare gevolgen zou leiden (art. 6:109 BW jo. art. 6:2 lid 2 en 6:248 lid 2 BW).
De gevorderde schadevergoeding van € 9.900,= wordt vervolgens aan werknemer toegewezen.
mr. Laura Tricomi, Van Diepen Van der Kroef Advocaten
