Een bank ontslaat een werknemer in maart 2004 op staande voet wegens zijn weigering om op het werk te komen en om gehoor te geven aan de oproep hierover te komen praten. De bank wéét echter dat de man ernstig geestesziek is; enige tijd voor het incident heeft hij bekend gemaakt te zijn gediagnosticeerd met schizofrenie. Zijn leidinggevende bevestigt dat hij al weken ook op het werk allerlei duidelijke symptomen van die ziekte vertoont. Het is ook bekend dat de ouders van de man druk doende zijn hem – gedwongen – op te laten nemen.
Dat een werkgever, die weet dat een werknemer ziek is, hem niet op staande voet mag ontslaan wanneer deze zich niet aan de voorschriften houdt is al eerder uitgemaakt. De juiste sanctie is een loonsanctie. Dat de rechter dan ook oordeelt dat dit ontslag geen stand houdt is op zich niet bijzonder verrassend. De bank had immers alle reden om te moeten vermoeden dat de man niet alleen arbeidsongeschikt was, maar óók dat juist de aard van zijn ziekte debet was aan het feit dat hij weigerde te werken én weigerde zich te verantwoorden. Dat hij heftig ontkent ziek te zijn doet daar in deze omstandigheden niet aan af. De bank wordt dan ook veroordeeld tot het doorbetalen van het loon van de man inclusief de (vrij forse) wettelijke verhoging wegens te laat betalen van dat loon; het Hof voegt daaraan toe dan voor matiging daarvan geen aanleiding is nu de bank zich niet als een goed werkgever heeft gedragen.
Prijs vergelijk ADSL, kabel, glasvezel aanbieders en bespaar geld door over te stappen!
Wel verrassend is het aspect dat de werknemer, althans zijn advocaat, de nietigheid van het ontslag pas inroept in september 2005, na verloop van meer dan een jaar. De man heeft sinds het ontslag af en aan in inrichtingen doorgebracht en wordt intensief behandeld. De wet (Het Buitengewoon Besluit Arbeidsverhoudingen) vereist echter dat het inroepen van nietigheid van een ontslag binnen zes maanden gebeurt.
Het Gerechtshof in Amsterdam acht het echter “naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar hier aan het ongebruikt verstrijken van de termijn van zes maanden de conclusie te verbinden dat de bevoegdheid van een beroep te doen op de vernietigingsgrond van artikel 9 lid 1 BBA is vervallen”.
Voor zover bekend is dit voor het eerst dat deze vernietigingstermijn, die altijd als bijzonder hard is gezien, terzijde is geschoven.
Hoewel er op gewezen moet worden dat de omstandigheden heel bijzonder waren, niet alleen de specifieke ziekte van deze werknemer, maar ook de mate waarin de werkgever daarmee bekend was, is het goed deze mogelijkheid in het oog te houden. Een extra reden voor werkgevers om heel voorzichtig te zijn met het geven van ontslag op staande voet.
mr. Wikke Kootstra, Wieringa Advocaten Amsterdam
