Na weer een historische dag in de geschiedenis van onze monarchie, met ceremoniële taferelen doch ook vooral veel bier en rommel(markten) op 30 april, brak afgelopen woensdag de dag aan waar wij ook al maanden naar uitkeken. 1 mei: Dag van de Arbeid.
Prijs vergelijk ADSL, kabel, glasvezel aanbieders en bespaar geld door over te stappen!
Wellicht wat sarcastisch en nog meer onwaar. Immers, wie houdt zich in Nederland nu bezig met de Dag van de Arbeid? Om precies te zijn slechts een paar verdwaalde demonstranten. Oh ja, en de Partij van de Arbeid.
Even een stukje historie. In de negentiende eeuw werkten arbeiders zo’n tien tot twaalf uur per dag en wel zes dagen per week, onder omstandigheden zoals op dit moment in Bangladesh. Driehonderdduizend stakende fabrieksarbeiders demonstreerden in Chicago en eisten dat per 1 mei 1886 een acht-urige werkdag werd ingevoerd. Werkgevers waren het hier niet mee eens. Er ontstond een slagveld. Zeven politieagenten werden gedood. Vier kopstukken van de arbeidsvergadering werden opgehangen.
Een minder bekend feit, maar dichterbij huis, is dat in 1933 de regering van Hitler 1 mei bij wet verklaarde als betaalde feestdag van nationale arbeid. Nog minder bekend is dat Hitler door middel van deze wetswijziging een groot aantal vakbondsleiders naar Berlijn lokte om hen vervolgens gevangen te nemen en naar concentratiekampen af te voeren.
In 1919 bereikte de acht-urige werkdag ook ons land. In vrijwel heel Europa is 1 mei nu een nationale feestdag. Nederland is echter een van de weinige landen waarin deze dag geen vrije dag is. Waarom niet, is niet echt duidelijk. Het lijkt in Nederland weinig draagvlak te hebben, in tegenstelling tot in veel andere landen.
Op zich lijkt me de gedachte om stil te staan bij de kwaliteit van arbeid en de beschikbaarheid hiervan niet verkeerd. De werkloosheid in Nederland lijkt immers nog steeds op te lopen en zal met 700.000 werklozen, ofwel 9% van de beroepsbevolking, in 2014 pas haar piek te bereiken. Dit is echter nog niets in vergelijking met de Zuid-Europese landen, waar een land als Spanje kampt met meer dan zes miljoen werklozen.
Maar wat heeft Europa dan eigenlijk te vieren? Vanuit historisch perspectief was het doorgaans immers niet de meest gezellige dag. Er wordt wel gezegd dat de Dag van de Arbeid heden ten dage het gevoel van internationale verbondenheid weergeeft. Nou, mooie verbondenheid. Wij pompen miljarden in Zuid-Europa en in ruil daarvoor nemen zij een dagje vrij op 1 mei. Vind ik een beetje vreemd.
Wellicht is dat een beetje kort door de bocht, zo geef ik toe. Toch krijg ik het gevoel van die Dag van de Arbeid niet helemaal te pakken. Naast mij vele anderen, gok ik. En daarbij, al zou de Dag van de Arbeid een nationale feestdag worden, dan ben ik bang dat slechts een handjevol demonstranten en PvdA-ers op de Dam zal staan en de rest van Nederland zijn roes ligt uit te slapen na Koningsdag.
Dus, werken zult gij!
